Poetry life

  Χορευτική φιγούρα, ιπτάμενη  με νεραϊδόσκονη κι αστροφεγγιά λουσμένη!  Κι εμείς παλιόφιλε αιώνιοι θεατές  σ’ ένα θεατρικό μονόπρακτο, του παραλόγου!  Χάσαμε την παιδική μας άνοιξη...  Σε πορείες, διαδηλώσεις, κρατητήρια...  Δωδεκάμετρο με πέντε ακόρντα όλα κι όλα η ζωή μας!  Και σιωπή. Τίποτε άλλο.  Τώρα κοιτάζουμε απορημένοι τις άδειες μας χούφτες!  Τίποτα δεν κρατήσαμε για μας. Τίποτα.  Χορευτική φιγούρα, ιπτάμενη  με νεραϊδόσκονη κι αστροφεγγιά λουσμένη  αιωρείται ακόμα μπρος στα μάτια μας!  Αυτή η χαμένη μας αθωότητα, χορεύει ακόμα  στον εξώστη του μυαλού μας.  Ένας ανελέητος ήλιος, μας τυφλώνει σε κάθε μας ξύπνημα.  Κουράγιο φίλε. Θα περάσει κι αυτό.  Άκου!  Στην είσοδο της πολυκατοικίας, κάποιος γλίστρησε πάλι.  Αχ, η καθαρίστρια πάντα ξεχνάει την πίκρα της στη σκάλα  όποτε φεύγει δακρυσμένη…  Τώρα καταλαβαίνεις φίλε μου  γιατί όταν γράφω ένα ποίημα πάντα, ναι πάντα  με παίρνει το παράπονο στα χέρια του  και στις φτωχογειτονιές με σεργιανάει!  Εκεί όπου ο τυφλός επαίτης κουνάει

  Ξέχασες φεύγοντας μισάνοιχτη την πόρτα   κι ήσουνα τόσο βιαστική και ανυπόμονη  για να διαπράξεις το καινούριο σου το λάθος…  Κι εγώ σου φώναζα, πού πας; Δεν έχω αγάπη άλλη!  Μα ήσουν τόσο βιαστική αγαπημένη μου!  Κλαίγαν μαζί μου οι ουρανοί κι έσβησε το φεγγάρι…  Πήρες τις όμορφες στιγμές μας,  χάθηκαν πια τα καλοκαιριά, λες και χειμώνιασε με μιας!  Στάσου. Πού πας;  Πώς θα αντέξω τόσο κρύο, τόσο μεγάλη μοναξιά;  Δεν έχω αγάπη άλλη, αγάπη μου. Δεν έχω!  Το σπίτι πια δε με χωρά ούτε και η ζωή μου.  Η απουσία σου παντού απλώνει τη σκιά της  και της μορφής σου η εικόνα έρχεται από το πουθενά  σκύβει και με φιλάει στο στόμα!  Μοιάζει να μου χαμογελά.  Τι κάνεις; Στάσου. Πού πας;  Δεν έχω αγάπη άλλη, αγάπη μου.  Έζησα τόσες καταιγίδες μέσα σε μια βραδιά. Πού πας;  Έξω βρέχει, ακόμα βρέχει.  Έτσι συμβαίνει πάντα στους χωρισμούς…  Κι είναι μισάνοιχτη ακόμα η πόρτα λες και προσμένει να φανείς!  Κάθομαι ακίνητος εκεί στα σύνορα του πουθενά, στην άκρη του πόνου.  Ματώνουν τα χέρια μου καθώς σ

   Δύο λύπες είχες στις κόγχες των ματιών και μια σιωπή, σάμπως αιώνια σταύρωση, μες τη καρδιά σου. Εσύ, η πιο θλιμμένη των υπάρξεων. Εσύ ο αγγελιαφόρος της αέναης περιπλάνησης και του πόνου το ανεξίτηλο σημάδι. Με τα μαλλιά γεμάτα φόβους στολισμένα κι ένα χαμόγελο ξεψυχισμένο από καιρό πάνω στα χείλη σου. Εσύ, η αγωνία της ενσάρκωσης και του ατέρμονου του χρέους, στερνοπαίδι. Προβάλλεις μέσα απ’ ομιχλώδη στενοσόκακα γεμάτα λασπονέρια, ξερατά μεθυσμένων και πεινασμένους σκουπιδόγατους. Εσύ, της ομορφιάς το τελευταίο προπύργιο κι όλου του κόσμου η στερνή ελπίδα. Με φωτοστέφανο αγίας στολισμένη. Σκορπάς ανταύγειες καλοσύνης κι αγάπης κραδασμούς εκπέμπεις. Ύστερα χάνεσαι σε δρομολόγια στέρησης, επαφιόμενη συνειδητά στο τώρα. Όμως το ξέρω πως τα βράδια σιγοκλαίς, λίγο πριν πέσεις να πλαγιάσεις. Πόσο σου μοιάζω να ‘ξερες. Πόσο σου μοιάζω. Γι’ αυτό να μη στεναχωριέσαι. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμάς. Αληθινά. Υπάρχουνε. Γι’ αυτό να μη στεναχωριέσαι. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμάς. Μια μέρα θα

  Μεγαλώνω με τοίχους μουχλιασμένους γύρω από την ψυχή μου. Μεγαλώνω σ’ ένα κόσμο που φθίνει σιγά - σιγά. Δε ζητώ επιβεβαίωση πράξεων και γεγονότων. Μόνο τη γαλήνη της καρδιάς ζητώ και πρωινή στοργική παρουσία. Μεγαλώνω με συνοπτικές διαδικασίες, ελπίδες που τρίζουν, ηλίθια δασκαλέματα, ανούσιες γνωριμίες κι αδέσποτους σκύλους έξω απ' τα παράθυρά μου. Μεγαλώνω ανάμεσα σε βιαστικές υπάρξεις, κινδυνεύοντας στο χάος της κυκλοφορίας, κάνοντας προσευχές για καλύτερες μέρες  και καλύτερους τόπους, εκεί που όλοι θα ‘ναι ίσοι μεταξύ τους σε αγαθά, αγάπη, Γνώση, καλοσύνη και ελπίδα. Μεγαλώνω με χρονοβόρα αισθηματικά αδιέξοδα, ψυχοφθόρες χτεσινές αντεγκλήσεις κι αξυρισιά εβδομάδων. Ανακατεύω το άσπρο με το μαύρο, και βλέπω γκρίζα όνειρα, εγώ που ονειρεύτηκα έναν κόσμο ειρηνικό  και πολύχρωμο! Πόθους κυοφορώ. Πόνους γεννάω. Μα ελπίζω κι αντιστέκομαι ω ταλαιπωρημένη μου ανθρωπότητα. Αιμορραγώ σαν ύπαρξη, σαν πνεύμα. Μου λείπει η δύναμη της αθωότητας κι άλλες φορές η πίστη και το πάθος. Μεγαλών

  Χτίζουμε τοίχους γύρω απ’ τη ζωή μας.  Υψώνουμε ντουβάρια κι άλλοτε πάλι υψώνουμε κενά.  Βάζουμε πόρτες και παράθυρα, στήνουμε φράχτες, κιγκλιδώματα.  Βάζουμε λουκέτα, κλειδαριές ασφαλείας και συναγερμούς  στη μικρή ζωή μας.  Ασφαλίζουμε τους κόπους μας, τους πόνους μας, τους μόχθους μας  και τα όνειρά μας.  Υποπτευόμαστε ο ένας τον άλλο θωρακισμένοι μες τα σπίτια μας,  τα αυτοκίνητά μας και τα ρούχα μας.  Δεν υπάρχουνε πια φίλοι, σχέσεις στοργής και δεσμοί αγάπης.  Είμαστε των κτημάτων μας τα κτήματα.  Τα πάντα είναι βιαστικά στην πρόχειρη ζωή μας.  Ξυπνάμε, τρώμε, ζούμε βιαστικά.  Αγαπάμε και ξεχνάμε βιαστικά.  Βιαζόμαστε να φτάσουμε πού; Να κάνουμε τι;  Να δούμε το τέλος;  Αχ, τη μικρή κι αθώα μας ζωή την καταστρέφουμε.  Ζώντας καχύποπτα και βιαστικά.  Διάγοντας λάθος.  Κι όλα είναι λάθος τελικά...   *Γιάννης Νικολαΐδης*  https://www.facebook.com/pages/Ο-χειμώνας-της-σιωπής/484699294973784

  Κόκκινα δέντρα ξημερώνουν σ’ ένα κονιάκ πεντάρι.  Κι η αγάπη μου θλιμμένη  να αιωρείται στο κενό με μωβ ανταύγειες.  Κι όλο να κλαίνε οι ουρανοί σε ήχο πλάγιο δεύτερο  πάνω απ’ τα νυχτωμένα κεραμίδια.  Κι αυτή η αγάπη μου η θλιμμένη να αιωρείται στο κενό με μια ρομφαία.   Σαν άγγελος που έχασε το δρόμο του μέσα στην πίκρα της Αθήνας…  https://www.goodreads.com/.../15057513.Giannis_Nikolaidis_